Twój koszyk jest pusty.
Aaaaa będę jutro w TVP3 Lublin o 7:20 opowiadała o tym, jak wychowywać chłopców!!! Trzymajcie kciuki, to moje pierwsze wystąpienie w TV na żywo!! 😍🙈🥰
I przy okazji zbieram podpowiedzi - matki chłopców - co u Was działa??? 🤩
Siedzę sobie właśnie w Costa Coffee w pewnym polskim mieście (na pewno nie zgadniecie w jakim 😂😂) I jest mi tak dobrze...
Jestem tu od piątku (tzn. w tym mieście, nie w Coście 😅). Dwie w pełni przespane noce. Prawie 48h w ciszy. Sama ze sobą. Trochę "w pracy". Trochę "marnując czas" ;). Trochę rozmawiając z bliskimi mi osobami.
I pomyśleć, że o mały włos bym nie pojechała! 😱 Szkolenie, na którym miałam być, zostało odwołane, ale wynajęte mieszkanie już opłacone. Więc dylemat, bo moje dzieci caly tydzień chore w domu siedziały. Jak ja tak mogę jechać?
Rodzina też w konsernacji, no bo jak to? Na szkolenie to jeszcze przejdzie, ale tak po prostu? Bez powodu? Zostawić trójkę, z gilami i kaszlem, pod opieką INNYCH osób?
I tak jadę po prostu? Żeby odpocząć? Naładować baterie? Popracować w ciszy i spokoju? Jak to?? Przecież tak się nie powinno! Nie wypada! Co za egoizm! Matka powinna w domu z chorymi dziećmi siedzieć!
Łatwo nie było, bo w dniu wyjazdu byłam bardzo rozdarta i do końca nie wiedziałam co zrobić. Niby wiem, że potrzebuję czasu dla siebie. A jednak czasem w praktyce bywa różnie.
Na szczęście lata rozwoju i zrzucania z siebie kolejnych warst narzucanych na mnie przez kulturę, społeczeństwo i wychowanie pozwoliły mi podjąć najlepszą możliwą decyzję - zarówno dla mnie jak i dla systemu pt. moja rodzina. Bo to są naczynia połączone. Jak ja będę wypoczęta, zadbana, jak moja dusza zostanie odżywiona - to cały system na tym skorzysta.
Bo najlepszy prezent, jaki możesz dać swojemu dziecku, to podarowanie sobie czasu dla siebie. ❤️❤️❤️
Oczywiście wiem, że mogłam to zrobić, bo mam zaufanie do męża, że ogarnie trójkę nawet podziębionych dzieci. I sam dodatkowo zachęcał mnie do wyjazdu. Wiem, że nie każda mama ma taką możliwość. Jednoczescie wiem też, że to zaufanie też budowałam przez kilka lat, też potrzebowalam nauczyć się odpuszczać. Ze nie wszystko będzie po "mojemu". A jednoczescie - dlaczego akurat po mojemu ma być jedynym słusznym rozwiązaniem? Uczę się tego cały czas ;). I wierzę, że wiele rzeczy, nawet jeśli wydają nam się teraz niemożliwe, są do wypracowania w jakimś stopniu. Zawsze może być choć trochę lepiej.
Dziękuję sobie, mężowi i Wszechświatowi za tą możliwość. Delektuje się widokiem miasta w deszczu, popijając pyszną kawkę. Ładuje baterie na podbój kolejnego tygodnia.
A co Ty zrobisz dziś tylko dla siebie? Pamiętaj, nawet 5 minut, które podarujesz tylko sobie, to już świetny poczatek. ❤️
Zapytałam dziś swego ciała czego potrzebuje,
Co jest sporym wyczynem,
Biorąc pod uwagę moje podejście:
„Ciebie się o zdanie nie pytam”.
Pomyślałam, że może potrzebuje więcej wody.
Albo białka.
Albo zielonych warzyw.
Albo jogi.
Albo suplementów.
Albo ruchu.
Ale gdy tak stałam pod prysznicem,
Patrząc zdumiona na mojego ciała rozstępy,
Na zaokrąglenia tam, gdzie chciałabym, by było płasko,
Na zmiękczenia tam, gdzie chciałabym, by było twardo,
Na te wszystkie pobożne życzenia,
Które tworzą pakiet
„Nigdy-dość-dobra”
Moje ciało nieśmiało wyszeptało:
A co, gdybyś pokochała mnie, takie jakie jestem?
Wiersz autorstwa Hollie Holden w moim tłumaczeniu.
Co się w Tobie pojawiło po przeczytaniu? <3